Over de samenwerking tussen een uitvaartleider en een afscheidsfotograaf rond een uitvaart waarbij een trompet voor verbinding en kippenvel zorgt.
Een telefoontje
Ik zit achterin de auto, mijmerend over onze net afgesloten vakantie. Met mijn gezin en koffers onderweg van Schiphol naar huis gaat de telefoon. Het is Alexander IJsendorn, uitvaartleider in Deventer. Of ik beschikbaar ben voor een afscheidsreportage komende week? Gelukkig kan ik en we spreken af dat ik hem op een rustig moment terugbel.
Bespreking van aandachtspunten
Eenmaal thuis bel ik Alexander. Een meneer van midden 80 is overleden. Samen bespreken we alvast wat bijzonderheden die aandacht verdienen tijdens de uitvaart. Eén van zijn volwassen kleinkinderen zal bijvoorbeeld tijdens de dankdienst trompet spelen. Voor zijn eerste lessen mocht die kleinzoon de trompet van zijn opa gebruiken. En nu zal hij spelen tijdens het afscheid van zijn opa. Niet op zijn eigen trompet, maar opnieuw op die van opa. Het wordt een stuk van Händel, met begeleiding van het kerkorgel. Het orgel dat meneer ook zelf nog heeft bespeeld.
Samenwerking tussen uitvaartleider en afscheidsfotograaf
Ik realiseer me dat het belangrijk is om dit mooi in beeld te brengen in de afscheidsreportage. Dit vraagt een goede samenwerking tussen de uitvaartleider en mijzelf als afscheidsfotograaf. Zo overleg ik bijvoorbeeld met Alexander over de kerk waar de plechtigheid plaatsvindt. De kleinzoon zal spelen op het balkon, waar zich ook het orgel bevindt. De trap naar het balkon is buitenom het makkelijkst bereikbaar, vertelt Alexander.
Nuttige informatie, want zo kan ik me zo onopvallend mogelijk verplaatsen tijdens de dienst. Alexander geeft me ook het telefoonnummer van de koster zodat ik contact met hem op kan nemen. Gelukkig zorgt die koster ervoor dat ik voorafgaand aan de plechtigheid al even in de kerk kan. Fijn zo’n prettige voorbereiding.
Een goede voorbereiding
Op de ochtend van het afscheid ben ik extra vroeg aanwezig. Ik verken de buitenom-route en de toegang naar het balkon. Ook kijk ik waar ik het beste kan gaan staan om dit moment mooi in beeld te brengen. Omdat de kleinzoon er ook is om samen met de organist in te spelen, kan ik alvast wat mooie detailfoto’s van de trompet maken. Er staat een prachtige gravure op en de trompet is duidelijk bespeeld. Eerst met de handen van opa, vandaag met de handen van zijn kleinzoon.
Verbonden in de muziek
Als het moment tijdens de plechtigheid gekomen is, voel ik de spanning bij zijn kleinzoon. Dit moet goed, voor opa. Maar zodra de eerste noten door de kerk schallen, lijkt die spanning bij hem verdwenen. Ik maak de foto’s die ik graag voor de familie wilde maken. Natuurlijk maak ik een mooie foto van de kleinzoon terwijl hij trompet speelt. Maar ik maak ook een foto van hem, de trompet én de kist; samen vastgelegd in één beeld. Een sfeerfoto van de bladmuziek had ik al tijdens het inspelen gemaakt. Net als een foto van de handen van de organist die de kleinzoon begeleidt. De foto van meneer daarbij nog net zichtbaar op de achtergrond. Zo zijn de drie toch nog een beetje verbonden in de muziek.
Terwijl de laatste noten van de muziek wegsterven kijk ik over het randje van het balkon. Ik zie de drie kinderen van meneer. De moeder van de trompettist, de andere dochter van meneer en zijn zoon. Op hun gezichten een mengeling van trots en ontroering. Begrijpelijk, en daarom leg ik ook dat moment vast. Pas dan bemerk ik het kippenvel op mijn armen. Daarin ben ik vast niet de enige op dat moment. Bijzonder wat muziek door de generaties heen voor betekenis kan hebben.
Een aantal weken later zit ik met de drie kinderen van meneer aan tafel om een album samen te stellen. Elk van hen wil graag een eigen album. Samen bespreken we de inhoud van de albums en de vormgeving van de cover. Het worden drie verschillende albums, maar elk bevat een deel van het verhaal van de trompet. En op de omslag van alledrie de albums moet een trompet komen te staan. De afbeelding daarvoor wordt aangeleverd door de zoon van meneer. Die trompetten maken de albums helemaal af. Wat is het vak van afscheidsfotograaf toch prachtig…
Ik ben dankbaar dat ik toestemming heb van de betrokken familie en van Alexander om dit verhaal en deze foto’s te delen. Alexander is eigenaar van De Hanze Uitvaartzorg in Deventer.
Wil je meer weten over afscheidsfotografie of heb je een vraag? Lees dan verder of neem contact met me op.
Dag Jasja,
Een mooie blog. Deze manier van werken is mijn inziens ook de enige juiste. En wat betreft Alexander hij geeft je ook alle ruimte. En als dat samenkomt kan je wat moois nalaten aan de familie.
Dag Rob,
Dank je wel voor je compliment. Je hebt helemaal gelijk, uitvaartleiders zoals Alexander zijn goud waard. Ze zien afscheidsfotografen als deel van hun team op de dag van het afscheid en dat zie je terug in de reportage.