Mijn liefde voor Gezins- en Herinnerings- en Afscheidsfotografie

Waarom ik Gezins- en herinneringsreportages maak

Wij hebben als gezin drie jaar in Singapore gewoond. Een periode waarin we hebben genoten van geweldige ervaringen en heerlijke reizen. We hebben in die tijd ook veel nieuwe, fijne mensen leren kennen. Een van hen, een heerlijk mens met twee toen nog jonge kinderen, werd in die periode ernstig ziek. Stellig zei ze dat ze weer beter zou worden. Dat mocht helaas niet zo zijn. Ze overleed; nog maar 48 jaar jong. Het afscheid van haar heeft me erg geraakt. Als moeder, als kind en als fotograaf. Ik vertel je graag waarom.

In 2000 is mijn eigen moeder overleden. Zij was toen 59 jaar oud en ik 27. In mijn kinderalbum staan bijna geen foto’s van haar. Beelden van ons dagelijks leven zijn er nauwelijks, terwijl ik het zo fijn zou vinden om die te hebben. Gewoon, van ons gezin aan tafel, tijdens de afwas, bij een spelletje, als we samen muziek maakten of tijdens een lekkere knuffel. Of van mijn moeder achter de naaimachine met de spelden zo karakteristiek in haar mond. En ja, zélfs de manier waarop ze rookte zou ik nu graag terugzien. Maar die foto’s heb ik niet. Ik kan haar nooit meer terugplaatsen in de foto’s die ik heb. Een herkansing zit er niet in.

Toen mijn vriendin ziek werd moest ik aan dat gemis denken. Mijn vriendin maakte gelukkig veel selfies van haarzelf en met haar kinderen. Zonder schaamte en lekker gek, precies zoals ze was. Ook in het ziekenhuis nog. Ik hoop dat haar meiden met een warm gevoel naar die foto’s kunnen kijken. En ik hoop ook dat er nog genoeg andere foto’s van hen zijn uit betere tijden waar ze ook op stond, samen met haar gezin, gewoon zoals ze waren. Het heeft me ook aan het denken gezet. Want sta ik zelf wel genoeg op onze gezinsfoto’s? En hoe is dat bij andere gezinnen? Hoe gaat dat als je weet dat je bijna afscheid van iemand moet nemen?

Deze gebeurtenis wakkerde mijn missie aan: gezinnen fotograferen tijdens die o zo gewone, dagelijkse momenten. Momenten waarvan je misschien vooral beseft hoe bijzonder ze zijn als ze -bijna- achter je liggen. Ik ben ervan overtuigd dat elk gezin dit soort foto’s zou moeten hebben. Dus daarom fotografeer ik het dagelijks leven van gezinnen: om herinneringen vast te leggen van de momenten die ertoe doen, want er komt een dag dat juist het alledaagse waardevoller is dan ooit.

En waarom ik Afscheidsreportages maak

De periode rond de uitvaart van mijn eigen moeder was verdrietig, maar ook bijzonder. Hoewel ik dat eerst best spannend vond, heeft mijn moeder thuis opgebaard gelegen. Over het voeteneind van haar kist lag een quilt die zij zelf had gemaakt en we draaiden muziek die ze mooi vond. Samen zochten we naar woorden, beelden en rituelen die bij ons pasten én bij mijn moeder. Zo heb ik op een ochtend, nog in mijn pyjama, bij mijn moeders kist gitaar gespeeld. Een mooie herinnering, omdat ik mijn liefde voor muziek toch vooral van haar heb meegekregen.

Ik was na een paar dagen helemaal op van alle emoties. Wellicht heb ik daardoor zelf maar weinig meegekregen van haar uitvaart. Terwijl juist toen alle voorbereidingen samenkwamen tot een mooi afscheid. Er waren lieve mensen om ons heen die dag, maar die steun kwam op dat moment niet echt binnen. Er gebeurde zoveel…. Gelukkig waren zij er ook voor mij in de periode na de uitvaart. Toch had ik ook graag terug kunnen kijken op wat we in die periode hebben beleefd. Daarom ben ik afscheidsfotograaf: om voor naasten met zorg vast te leggen wat er gebeurt rond de uitvaart van hun dierbare. Zodat ze via de reportage terug kunnen zien hoe het was op die dag, maar vooral hoe het voelde.